RADIOHEAD

Şu an bu başlığı attığıma inanamıyorum. Hayal değil gerçek! Fotoğraflar, videolar var elimde. Abartma ya alt tarafı bir konser diyenler olabilir. Zaten müziği çok seven, tatil planlarını konserlere, festivallere göre yapan biriyim. Müzikle normal bir ilişkim yok yani farkındayım. Biraz tutkulu bir durum. Ama sırf o da değil işte. Radiohead şu fani dünya üzerinde tartışmasız, açık ara en sevdiğim grup. O yüzden onları ilk kez canlı dinlemiş olmak nasıl bir duygu tarif etmekte çok zorlanıyorum.

Gerçekten aylardır beklediğim, bittikten sonra iyi ki Berlin’de gitmişim dediğim Radiohead konserinin hikayesini 10 ay kadar başa sararak anlatmak istiyorum. Belki o zaman biraz daha iyi anlarsınız beni…

Aralık ayında, sevdiğim sanatçıların konserlerini takip etmek için üye olduğum songkick‘te 6 Temmuz konserinin biletleri tükendiği için 7 Temmuz’a ek bir Radiohead tarihi konduğu açıklandı. Taa 2011 Aralık’ta aldım hemen biletimi. O tarihte gidip gidemeyeceğimi bilmeden. Radiohead’i canlı izleme hayali kurmanın bedeli 60 Euro’ysa veririm dedim. Öyle çok rahat sağa sola para savurmaktan değil. Hatta belki bazılarınızın aylık sigara masrafı, ne bileyim. Tercih meselesi.

Benim gibi birçok arkadaşım da gaza gelip bilet aldı. Gidip dinleyecektik işte Thom ve arkadaşlarını. Koca kış geçti. Hayatlar devam etti. Etrafımda sevgililer ayrıldı, planlar değişti. Benim en uzun vadeli planım yine aldığım konser biletiydi. Temmuz yaklaştıkça Berlin seyahatinin ayrıntıları planlanmaya başlandı.

Haziran ortasında talihsiz bir olay yaşandı. Toronto konseri kurulumu sırasında çıkan fırtına sebebiyle grubun davul teknisyenlerinden Briton Scott Johnson’ın üzerine sahne yıkılması sonucu 33 yaşında hayatını kaybetti. Haberi şuradan okuyabilirsiniz.

Hem sahne materyalleri zarar gören hem de beraber dünyayı gezdikleri arkadaşlarını kaybeden Radiohead o akşamki konseri ertelediğini açıkladı. Daha sonra Berlin ve diğer konserler de ilerki tarihlere ertelendi. Ben uçak biletimi çoktan satın almıştım, o yüzden Berlin’e yine de gittim. Temmuz’daki Berlin gezimin notlarını şuradan okuyabilirsiniz dilerseniz.

Daha sonra yeni Berlin konseri tarihi açıklandı: 29-30 Eylül. 6’sına bileti olanlar 29’unda, 7’sine bileti olanlar da 30’unda izleyebilecekti konseri. Tabii tarihi uymayanlar ücretin tamamını alarak iade yapabiliyorlardı.

Söz konusu Radiohead olunca bir şekilde tarihi uydurup 30 Eylül için tekrar bir Berlin seyahati ayarladım. Defalarca gittiğim Berlin’e bu kez gerçekten sadece konser izlemek için bilet aldım. Ama siz yine de Eylül’deki Berlin gezimin notlarına da mutlaka göz atın.

Şimdi gelelim asıl meseleye yani bu çok beklenen konserin izlenimlerine…

Kapıların 5’te açılacağı konser günü sabah 12’de orada olmayı göze almıştım aslında. Ama konsere bizden bir gün önce yani ayın 29’unda giden arkadaşlarım buna hiç gerek olmadığını, 4’de gitmemin yeterli olacağını söylediler. 

Konser bileti aynı zamanda gidiş dönüş tren bileti de sayılıyordu. Bir daha tren bileti almadan Ost-Kreuz’dan 15 dakika’da Wuhlheide durağına geldik. Kalabalığı takip edip çok güzel bir ormanın içinden 10 dakika kadar yürüyerek konserin yapılacağı alanın kapısına vardık.

Gerçekten de öyle aman aman bir kalabalık ya da sıra olma gibi bir durum yoktu. Kapının önünde Official Merchandise satan yerden kendime bir Radiohead t-shirt’ü aldım. Arkasında Stanley Donwood ve Thom Yorke ortak tasarımı Kid A logosu Modified Bear önünde Readiohead yazan bir t-shirt. Fiyatlar Reading’tekiyle aynı aşağı yukarı. Orada 20 Pound’du burada 30 Euro. Helal-i hoş olsun.

Benim gibi heyecanlı Radiohead hayranları kapının önüne oturmuş bekliyorlardı. Biz de oturduk. 1 saat kadar sonra, saat tam 5’de kapılar açıldı. 

Biletler kara borsayı önlemek için isme özel. Biz de kendi biletimizi evde bastık. Üzerinde barkod var. Ama bir kağıt parçası aslında. Şöyle yıllarca saklayıp çocuklarıma gösterebileceğim güzel bir bilet olsun isterdim. Belki kolaylık oluyor ama bir yandan da ruhsuzlaştırıyor meseleyi bu barkod bu teknoloji.

Kapıda kimlikle bilet üzerindeki isimler karşılaştırıldıktan sonra bir de çanta kontrolünden sonra içeri girdik. Herkes gibi biz de koşmaya başladık, sahne önünde güzel bir yer bulabilmek için. En ön kapılmış olsa da üçüncü sırada sahneyi süper gören bir yer bulup oturup saat 7’de sahne alacak olan Caribou’yu beklemeye başladık. Bu arada sahnenin arkasında ve asılı şekilde üst tarafta yer alan ışıkları yakından inceleyince pet şişelerden oluştuğunu farkettim. Çevreye önem veren bir grup olan Radiohead’den farklı bir yaklaşım beklenemezdi zaten.

19.15 gibi Caribou sahneye çıktı. Radiohead’in de çok etkilendiği bir isim. Daha iyi bir ön performans olamazdı sanırım. I love Caribou. 1 saat kadar çaldılar. Davul ve Daniel’in önde, gitar ve backvokalin arkada olduğu bir sahne düzeni. Davula ağırlık veren müzikleri seviyorum. Mono’da izlediğimiz Battles’da da durum böyleydi. Kendimi Radiohead’e hazırladığımdan öyle çıldırmadım ama İstanbul’da konseri olsa yine en önden izlemeye giderim. Henüz Caribou’yla tanışmadıysanız şu şarkılarıyla güzel bir başlangıç yapabilirsiniz.