#kişisel

2019’un son günlerine yaklaşırken yine senenin ilk başladığı anlara doğru anılarımda bir yolculuk yaptım ve artık bir geleneği de yaşatmanın motivasyonuyla az buz değil tam 8. kez bloguma sene biterken…

2018 biterken yazımda söz verdiğim üzere buyrunuz; epey sert geçen ama geri dönüp bakınca hayata ve kendime dair aslında çok şey öğrendiğim 2018 yılında bana iyi gelen, okuduğumda hem kendimi hem başkalarını daha…

Her sene sonunda yapmayı en çok sevdiğim şeylerden biri taa senenin en başına gidip o sene neler yapmışım, neler hissetmişim, neler yaşamışım, neleri istemişim ve başarmışım, neleri yapmak istemiş sonra…

Fazla hissetmek çok güzel hem de ne acı İyiyi de kötüyü de Heyecan ve kalp kırıklıkları Birinden birini seçmek olmazdı Cesurum, kaybetmekten yenilmekten korkmuyorum Biliyorum aşkla dolduğum kadar kederle yanacağım…

5. geleneksel sene biterken değerlendirme yapma yazısına hoş geldiniz! Ne demekse… Off ne garip bir sene. Ülkece neler atlattık. Sadece ülkece de değil aslında. Dünya da boka sardı. Sevginin yerine…

Üyesi olduğum ve çok sevdiğim coworking space yani ortak çalışma alanı Kolektif House’ta Kolektif Diaries başlığında gerçekleşen konuşmalardan biri de bana aitti. Şubat ayında Kolektif House Sanayi’de gerçekleşen etkinlikte konumuz…

Bavul Dergi Mayıs 2016 sayısında yayımlanmış yazım: 2013 yılı, Şili’de mimarlık yaparak yaşadığım sırada, Şubat sonu Mart başı, (mevsim Kuzey yarım kürenin Temmuz Ağustos ayları gibi) şehirde kimseler kalmamış, neredeyse…