2014 biterken

Blogu açtığımdan beri 3. kez “yıl sonu yazısı” yazıyorum, o yüzden artık gelenekselleşmiş yıl sonu yazım diyebilirim buna sanırım.

2014 biterken koca bir yılı hatırlamak, hatta önceki senelerde yazdığım “2012 biterken“ ve “2013 biterken” yazılarına geri dönüp bakmak; bütün seneyi gözden geçirirken 2 senedir bu zamanlar yaptığım durum değerlendirmelerini okumak, geçmişte neleri ‘başarı’ olarak gördüğümü, bir sonraki seneden beklediklerimi hatırlamak ve belki de hayal ettiklerimin yanına tik atmak ya da artık benim için o kadar da önemli olmayan istekleri görmek çok güzel bir duygu. Kesinlikle size de böyle bir liste yapmanızı, 2014’te şükran duyduklarınızı, başardıklarınızı ve 2015’ten beklediklerinizi yazmanızı tavsiye ederim.

Gelelim benim 2014 biterken yazıma :)

Şimdi geçmiş yazılara dönüp bakınca farkettim ki 2 senedir bu yazılara ‘bu sene kilo aldım’ ya da ‘bu sene kilo verdim’ diye başlamışım. Bu sene ise ‘kilo alıp vermeyi kafaya takmamayı öğrendim’ diyebilirim öyleyse. Fiziksel görünümümle ilgili bir durum listenin başına koyacağım bir şey değil artık. İnsan hayatında kilo alıp veriyor. Bir ara baya takılıyordum bu duruma takıldıkça da daha kötüye gidiyordu. Halbuki önemli olan dengeli ve sağlıklı olmak. Kafaya takmayı, diyet yapmayı bıraktığım an rahatlamışım aslında. Bu sene de kilo aldım elbet, sonra düzenimi oturtunca da istediğim şekle şemale geldim. Ama en önemlisinin kendimi olduğum gibi sevmenin önemini çözmeye başlamışım sanırım bu sene:) Bu uzun bir yol. Ne mutlu!

Nasıl göründüğümden çok nasıl hissettiğime odaklandım biraz da. Mesela kola denen şeyi, ki çok içmezdim zaten, tamamen hayatımdan çıkardım. Paketlenmiş, gdo’lu, doğal olmayan gıdalardan mümkün olduğunca uzak durmaya başladım. Yai temizliğe içten başladım. Hayatımda ilk kez detoks yaptım. 3 gün boyunca sadece posasız meyve suyuyla beslendim. İlk detoks deneyimime buradan göz atabilirsiniz. 3 ay sonra yaptığım 2. detoks hem vücudumda bu kez daha az toksin olduğundan hem de tecrübe kazandığımdan çoook rahat geçti. İçten temizlik hissi bambaşka.

2012’de de 2013’de de bir sonraki yıldan yeni dövmeler istemişim. Bu sene 3 yeni dövmem daha oldu. Tik atalım. √ Her sene olduğu gibi daha çok müzik, seyahat ve festival dilemişim kendime. E sanırım bunun da yanına tik atabiliriz. √

Ben bu senenin başında çok küçüklükten beri hayalini kurduğum bir şeyi gerçekleştirdim. Güney Amerika’ya gittim! Nedendir bilinmez daha adımımı atmadan hastası olduğum bir ülke olan Şili’ye yaşamaya gittim Ocak ayında. Hayalini bile kuramayacağım bir senaryo ile hem de. Hikayesini buradan okuyabilirsiniz. Mimarlığı özledim yazmışım 2012 yazımda. Santiago’da Iragüen & Vinuela ve Del Rio Arquitectos gibi harika mimarlık ofislerinde çalıştım.

İlk kez yaz mevsiminde doğum günü kutladım. 7 ay boyunca kış yaşamadım. Dünyanın en içten en güzel gülen insanlarıyla arkadaş oldum ve kısacık zamanda ailem oldular.

Santiago’da ev tuttum ve neredeyse sıfırdan bir hayat kurdum kendime orada. Sağlam dostluklar, yeni arkadaşlar edindim. İspanyolca biliyorum diye gittim ama bambaşka bir dil olan Şili İspanyolcası’nı da öğrendim. İşe bisikletle gidip gelmek gibi bir hayalim vardı. 3 aylığına da olsa onu da gerçekleştirdim.

Güney Amerika’da sadece çalışmadım. Arjantin’de Buenos Aires’i, Şili’de Santiago, Valparaiso, Vina del Mar, İquique ve San Pedro de Atacama’yı; Peru’da Arequipa, Cusco, Calca ve Machu Picchu’yu, Bolivya’da Isla Del Sol, La Paz ve Salar de Uyuni’yi gezdim. 35 gün boyunca sırt çantamla, upuzun otobüs yolculuklarıyla tek başıma seyahat ederken kaç milyonda bir ihtimallerle ne hayatlarla kesişti yolum, hiç bilmediğim alemlere daldım.

Çok yol yürüdüm, Bolivya’da death road’dan bisikletle aşağıya indim, Atacama Çölü’nde sandboard yaptım, tuzdan batamadığım göllerde yüzdüm, ay vadisinde yürüdüm, kanyonlara gittim, termal sulara girdim, asma köprülerden geçtim, lamalar, akbabalar gördüm, yerel yemekler, içecekler denedim. Benim pusulam, rehberim, fotoğraf makinam olan cep telefonumu bu yolculuk esnasında baya pis bir tuvalete düşürdüm, çalışmaya devam ettiği için şükrettim. Seyahatin başında kaldığım hostelde trekking montumu unuttum. Machu Picchu yollarında donuma kadar ıslandım. Montu Santiago’ya dönünce hostelde tanıştığım bir çocuktan geri aldım. İnsanlara ve en çok da şansıma güvendim.

Peru’da, Machu Picchu’dan önce bir ara durak olsun diye Kutsal Vadi’de ‘deki “arkadaşlarımın arkadaşlarının” evine  2 günlüğüne gidip 3 hafta kaldım. İnanılmaz bir aile hayatının ortasına düştüm. Başka gezginlerle ve kutsal bitkilerle tanışım. Yolculuğa çıkmadan ‘kendimi bulacağım’ diyordum ama nasıl olacağını bilmiyordum. Gerçekten de gerçek üstü tecrübeler yaşadım.

Blog’umun yenilenmesi biraz uzun sürdüğü için tüm bu seyahatlerimi ve tecrübelerimi günü gününe yazamadım. Ama olsun içimden geçenleri yine de kısa kısa olsa da çok sevdiğim instagram hesabımdan, tumblr’dan ordan burdan bir şekilde paylaştım. Güney Amerika maceraları ve rehberleri yazılacak daha. 2015 hedeflerimden… :)

Mayıs ayında ne kadar kalacağımı bilmeden gittiğim Güney Amerika’dan radikal bir kararla Türkiye’ye geri döndüm. Bu sefer başka bir hayalimi gerçekleştirmek, İstanbul’da ilk kez kendi evime çıkıp sevdiğim insanla yaşamak için. Galata’da cici mi cici bir ev tuttuk. Her şeyini kendimiz yaptık. Yavaş yavaş bir hayat kurduk. Sonra da Sofar’a ev sahibi olduk. Bir ara ev çökecek sandım ama çökmedi, her şey çok güzeldi.

Gezi’den sonra internet başka bir şeye dönüşmüştü, hepimizin başka dertleri vardı, artık bitti diyordum ama Türkiye’ye dönünce, hem uzakta olduğum, hem de yenilenmesi biraz uzun sürdüğü için bir süredir çok aktif tutamadığım blog’uma yeniden yazmaya ve projeler yapmaya başladım.

Türkiye’ye dönmemden birkaç hafta sonra özlediğim herkesle buluşmak hem de yeni evi kutlamak için çok eğlenceli bir ev partisi verdik. Ses sitemleri, barlar falan kuruldu eve, çok eğlendik, hasret giderdik!

2014’te de yine festivalsiz kalmadım. Mart ayında Şili’de Lollapalooza, sonra dönünce İstanbul’da Soundgarden, Chill Out, One Love, %100 Fest, Minipax, Midtown Fest, Budapeşte’de Sziget, İngiltere’de Glastonbury‘ye gittim, bol bol müzik dinledim yine bu sene.

Aslında tam bana göre olan bir işe girdim. HighFive Travel‘da görevim yurtdışındaki festival ve konserlere özel paket turlar yapmaktı. Hem seyahat hem müzik benden soruluyordu yani! Ama blog işleri, toplantılar, seyahatler çok yoğun olduğu için ikisine birden yetişemedim ve 2 ay içinde tüm yıllık izinlerim bitince tercihimi blog’umdan yana kullanıp işten ayrılmak zorunda kaldım. 2 aylık ofis tecrübemde aslında bir daha klasik anlamda ofislere dönmek istemediğimi de anlamış oldum. İşte karşımda oturan adamla bile skype’tan konuştuğum bir düzende, yapacaklarımı zamanında yetiştirmeme rağmen neden 9-5 ofiste oturmam gerektiğini bir türlü anlayamadım. Ama olsun, bu arada 2 aycık çalıştığım ofisim Kanyon’a yakın olduğu için burada spora kaydolmuş bulundum ve aslında farkında olmadan hayatımı değiştiren bir adım atmış oldum.

Kanyon’daki spor merkezi akşamları çoooooooook kalabalık oluyor diye öğlenleri Yoga derslerine girmeye başladım ve uzun lafın kısası burada tanıdığım Yoga hocaları sayesinde Yoga hayatımı değiştirdi / değiştiriyor. Kasım ayında 6 ay sürecek bir Yoga hocalık kursuna başladım. Eğer başarılı olursam Haziran itibariyle Yoga dersleri verebilecek bir sertifikam olacak. Şu an hayatımın en heyecanlı ve aynı zamanda huzurlu şeylerinden biri bu! Bir kendini keşfetme ve kendimden çıkarak olan biteni anlamaya çalışma yolu diyebiliriz buna. Yoga ile tanışma hikayemi buradan okuyabilirsiniz.

2 aylık kısacık iş denemesi sona erdikten sonra iyice blog’a odaklandım ve yine çok keyif alarak çok sevdiğim markalarla projeler, işbirlikleri yaptım. H&M’le çok eğlenceli bir festivale hazırlık videosu çektik. Levis ile #liveinlevis yani başka jean’leri giyersin, Levis ile yaşarsın dedik.

Çok Gezenler Kulübü’yle Budapeşte sokaklarını avucumuzun içine yazdık, Sziget’te partiledik, Prag’da restoranları, bar ve kahvecileri ezberledik. Philips ile hayata ses kattık. Minipax Festivali için hayalimizdeki festival videosunu çektik. Avrupa’nın en genç parkı olan Vialand’in davetlisi olarak Amsterdam’da Efterling Parkı’nı gezdik. Red Bull Warm Up On Campus Turnesiyle şehir şehir dolaştık. HTC ile Çeşme’de Babylon Soundgarden festivalini boomsound’ladık.

Almanlar Kazanınca Vestel’in 100 talihlisiyle Berlin ve Hamburg sokaklarını karış karış gezdik.

Rocco’lu Gulyabani Bayramı’nda kılıktan kılığa girdik. Akbank Caz Festivali boyunca birbirinden iyi konserler izledik. Sarı Karavan’la Kasım’da Aşk Başkadır dedik ve Roma’nın en romantik noktalarını keşfettik. BeCool App sponsorluğunda İTÜ’de keşfetmek üzerine konuştuk.

Tektekçi, Propaganda, Viento Alaçatı, Hacımemiş Palas davet etti, harika ekibimizle sık sık Çeşme’ye gittik.

Denizli’nin Güney adlı köyünde çok tatlı bir aile şirketi olan Pamukkale şaraplarının bağ bozumuna gittik. Bağ evinde kocaman bir sofrada kocaman bir aile olduk. Lipton vesile oldu Refika Birgül’le birlikte yemek yapma şerefine nail olduk. Armani Si ile bir yılbaşı hikayesini yeniden yazdık.

P&G ve Vogue ile ayakkabıma, kıyafetime, süsüme püsüme değil, düşüncelerime, yapabildiklerime, yani kısaca bana bak dedik. Lenovo’yla hayatı yogaladık. The Away Days’le İstanbul’da, Ankara’da, Çanakkale’de, Eskişehir’de, Londra’da, Brighton ve Bournemouth’ta 10’larca konser verdik.

Küçük Oteller seçkisiyle Ekim ayında Kelebekler Vadisi’nde senenin son denizine girdiğimiz mis gibi bir hafta sonu geçirdik. Sosyal Medya Ödülleri’nde en iyi blog kategorisinde aday gösterildim. Gittiğim her şehirden instagram takipçilerime kartpostallar attım.

Ayşe Arman ve Bilgi Üniversitesi Röpart dersinden öğrencileriyle, D&R Life’la, Bast Home’la, Instyle Home’la çok keyifli röportajlar yaptık.

Bir liseden 2 de üniversiteden 3 tane çok yakın arkadaşım evlendi. Şehir dışındaki işlerim yüzünden ikisinin düğününe gidemedim. Biraz trip yedim ama sonra affedildim :) Sziget festivali’nde Eda ve Taylan’ın şahitliğinde Ecemen’le şakacıktan evlendik. Hazal’la Oğuz bize çok kızdı. Şakacıktan yüzüklerimize el koydular.

Bu sene birazcık ukulele çalmayı öğrendim. İnsanların dans etmek yerine sağa sola ve ellerindeki telefonlarına baktığı, pek çok mekanda sigara içme yasakları delindiği için doğru düzgün nefes alamadığım ve bir de mutsuz insanların enerjisinden yorulduğum İstanbul gece hayatından biraz uzaklaştım ve akşamları evimin tadını çıkardım. Ev partilerinin ardından yapış yapış olsa da salonun yerleri, yaşanmışlık hijyenden öndedir dedim. Bol bol kitap okudum. Yıl sonuna doğru bir mini minnacık simsiyah bir kedinin insanları olduk Oğuz’la. Kiti’yle tanışma hikayemizi buradan okuyabilirsiniz.

Bu sene pek çok arkadaşımla ilişkim farklı boyutlara geldi, can sıkıcı enerji düşüren kişileri net bir şekilde uzaklaştırdım, canıma can katanları daha da yamacıma aldım. İlk defa erkek arkadaşımla beraber aynı evde yaşadım, yaşıyorum ve uzun zaman sonra biriyle 1 seneden uzun süredir beraberim :) 7 ay başka kıtalarda uzak kaldıktan sonra böyle bir şey yaşamak çok değişik ve güzel geliyor.

Harika müzikler dinledim yine bu sene, Türkiye’den pek çok süper yerli müzisyenle tanıştım. Yine pek çok tasarımcı ile mail yoluyla ya da minik etkinliklerde tanıştım, fikir ve ilham değiş tokuşları yapıldı. Aklıma pek çok fikir geldi. Bir kısmınını not aldım ve sonra yaptım. Bir kısmınıysa yazmadım ve sonra unuttum.

Bu sene facebook cici bir uygulama yapmış ve o sene çok paylaştığımız fotoğrafları bir timeline düzeninde bir sunum haline getirmiş. Geriye dönüp güzel anıları hatırlamak da, insanların bu mini sunumlarına bakmak da benim çok hoşuma gitti. Her sene Aralık ayı facebook statüleri genelde hep ‘öfff 2013 berbattın artık bit ve 2014 gelsin!’ benzeri söylemlerle dolar. Berbat olan yıl değil de bakış açısı gibime geliyor. Her sene iyisiyle ve kötüsüyle geçiyor aslında. Her şeyin tıkırında gittiği bir yıl olabileceği gibi o sene işimizi, sağlığımızı hatta belki de sevdiklerimizi kaybettiğimiz yıl da olabiliyor. Hayat bu. Tek değişmez gerçek her şeyin geçici olduğu zaten. Duygular da, seneler de, hayatlar da başlayacak ve bitecek.

Madem ki hayattayız, iyi anıları hatırlayalım, anda mutlu olalım ve şükredelim. Çok tatlı bir yoga öğretmenim “teşekkür ettiğinde evrene ‘bana daha fazlasını ver’ dersin” (whenever you say thank you you say more please to the universe) diyor. 2014 sonunda bu sene başımıza gelen güzel şeyleri hatırlayalım, teşekkür ederek 2015’e daha fazlasını daha güzelini isteyerek başlayalım. Özellikle ‘hayat sana güzel’ diyenlerinize benim sırrım bu diyebilirim:) Bol bol ‘ulan ne şanslı kızım’ demek ve teşekkür etmek.

Çocukluğumdan beri olduğu gibi yine aldım kalemi kağıdı elime 2014’te şükran duyduğum olayları ve 2015’ten beklentilerimi yazdım. Size de tavsiye ederim.

2014’te müteşekkir olduklarım iyi ki dediklerim:
Evim
Oğuz
Yoga
Kiti
Blog’um
Yeni fotoğraf makinem
Okuduğum kitaplar
Seyahatlerim
The Away Days
Arkadaşlarım
Hocalık eğitimi

2015’ten beklediklerim:
Daha çok müzik
Daha çok seyahat
Daha fazla farkındalık
Blog’umu daha düzenli yazabilmek
Sevdiğim işler almaya devam etmek
İyi bir yoga hocası olmak
Ailemle dostlarımla kaliteli vakit geçirebilmek

Kiti

Kiti

Blogu açtığımdan beri 3. kez “yıl sonu yazısı” yazıyorum, o yüzden artık gelenekselleşmiş yıl sonu yazım diyebilirim buna sanırım. 2014 biterken koca bir yılı hatırlamak, hatta önceki senelerde yazdığım “2012...

Önceki Yazı

28 oldum!

28 oldum!

Blogu açtığımdan beri 3. kez “yıl sonu yazısı” yazıyorum, o yüzden artık gelenekselleşmiş yıl sonu yazım diyebilirim buna sanırım. 2014 biterken koca bir yılı hatırlamak, hatta önceki senelerde yazdığım “2012...

Sonraki Yazı