15 yaşına gelince gidişi de canımızı çok yaktı. Babamın evde ağladığını hatırlarım, kızımın gözleri kataraktlı karanlıklarda yolunu bulamaz diye. Çok özlüyoruz hala Peggy’yi. Ben bir daha başka köpek sevemem derken, yıllar sonra Alfie’yi getirdi annem bir gün eve. 2007 yılında. Ben seyahatteyken fotoğraflarını attılar köpek aldık diye. Oyuncak sandım. O kadar minikti. Önce Peggy’nin üstüne başka bir köpek fikri vicdanıma dokundu ama sonra hem sevdirdi kendini Alfie, hem de neden bir başka yavruya daha kucak açmayacaktık ki. Alfie de bugün 7 yaşında, biraz tombik, çok obur, çok inatçı, çok hımbıl, çok komik bir beagle. Annemle şimdi. Zaten hep onun köpeğiydi. Biz de çok seviyoruz ama onlar aşk yaşıyorlar. Başka bir şey. Yani hikaye böyle. Köpekle büyüdüm hep, çok seyahat ediyorum diye kendi evime almayı hiç düşünmedim. Köpek büyük sorumluluk.

Kedileri hep daha uzaktan sevdim. Mayıs’ta Galata’ya kendi evime taşındığımda bir kediyle nasıl iletişim kurabileceğimi bile çok iyi bilmiyordum. Neresinden tutulur, nasıl sevilir, ne yer ne içer. Ama mahalle, özellikle hemen yanımızdaki mevlevihanenin bahçesi kedi dolu. Çok tatlılar. Yavrular, büyükler, rengarenk, cins cins kedi. Ama bir tanesi vardı, simsiyah. Bizim bahçeye gelir, hemen kapının dışındaki tabureye tünerdi baykuş gibi. Her sabah evden çıkarken görürdün onu, orada olurdu. Minicik, boncuk gözlü simsiyah bir  yavru. Yazın gıdısını sevip iletişim kurmaya çalışarak geçti. Kiti diye sever oldum. Son bahar gelip havalar soğudukça bize daha bir sokulur oldu Kiti, kibar kibar, çekingen, masum, çok ama çok tatlı.

Büyüyüp serpilmişti ama sokaklar soğuktu tabii. Uysal uysal, yavaş yavaş kendini yukarı, eve aldırdı. Birkaç sefer aldık sevdik evde, bizim yediklerimizden yemeyince hadi git karnını doyur diye dışarı da saldık hatta. Birkaç kez de gündüzden eve alıp dışarı çıkarken dışarı çıkardık ne yapacağımızı bilemediğimizden. Sonra iyice soğudu havalar. Kedi bakmayı bilmediğimden ne yapacağımı bilemiyordum ama bir gece sokakta Kiti’yi ararken bulduk kendimizi, çok soğuktu hava, dışarda kalmasına kıyamadık. O gece bulamadık Kiti’yi ama ertesi sabah miyavlamasıyla uyandık, alıp yukarı getirdik ve bir daha  bırakmamaya karar verdik.

Önce ne yer ne içer diye sordum, facebook sayfasından bir sürü ilgili güzel insan güzel güzel tavsiyelerde bulundu. Hemen gidip mamasını aldım. Geçtiğimiz Salı da veterinere götürdük Kiti’yi. Bir yaşından büyük 2 yaşından ufak ve oldukça sağlıklıymış. Cinsi Bombay mixed’miş. İç dış paraziti yapıldı ancak aşı yapılmadı çünkü hamile olma ihtimali varmış. Karnındaki hafif şişliğin sebebinin parazit mi yoksa minnak kediler mi olduğunu öğrenene kadar aşılarını yaptıramadık. 1 hafta sonra bu konuya da açıklık getirmiş olacağız.

Kiti hanım yeni evine, kumuna çiş kaka yapmaya, mama tasından yemek yemeye alıştı bile. Geceleri sırtımızda koynumuzda yatıyor. Sessiz sakin, iple oynamayı ve bol bol uyumayı çok seviyor. O beni küçüklüğünden kapının önünde selamlaştığım abla diye hatırlıyor mu bilmiyorum ama ben o hallerini düşündükçe seviniyorum. Evde sürekli bir mutluluk sebebi. İyi ki varsın Kiti <3

Nihayet Mayıs başı, tam da elimdeki bir proje bitmiş yenisine başlayıp başlamama konusunda karar vermeye çalışırken, aman buralara kış geliyor, Mayıs’ta erguvanlar açar şimdi diyerekten kendimi İstanbul’a attım. Gezi’nin yıl dönümü geliyor, Cumhurbaşkanlığı seçimleri var, ülke karışık, dönme dediler dinlemedim. Hepimiz aynı gemideyiz. Yanacaksak beraber yanalım, sokağa çıkıp gurur duyacağımız geleceğimizin mimarı olacaksak da beraber olalım istedim. Sonuçta, işte geldim burdayım.

Geçtiğimiz Perşembe günü, döner dönmez taşındığım evimde hem “ülkeye hoş geldin”, hem “yeni evin hayırlı olsun” gibi anlamlara gelebilecek ama asıl maksadı “uzun zaman oldu görüşelim”, “teras sezonunu açalım”, “iki lafın belini kıralım”, “içelim, dans edelim, hasret giderelim” olan minik bir ev toplaşması düzenledim.

Partiye henüz güneş batmadan terasta başladık. ‘Kısmi’ manzaraya karşı biralarımızı yudumlarken Tektekçi ekibi yavaş yavaş shot’ları servis etmeye başladı. Ortam kalabalıklaştı. Gece yarısına doğru yağmur başladı. Parti terastan salona taşındı. Güzel müzik hiç susmadı. Zaten şok soğuk biraları, iyi müziği, güzel insanları bir araya getirince terasmış, mekanmış bahane, otomatikman güzel bir parti oluyor.

4 kişilik ekibiyle eve gelip bar kurup bütün gece kusursuz servis yapıp giderken de çalıştığı alanı tertemiz bırakan Göçebe Tektekçi ekibine, madem parti veriyorsun müziğe el atalım o zaman diyen Kemal ve Harun’a, cici fotoğraflar yakalayan canım sanatçım Emir Yargın’a, yeni evimdeki ilk partimde beni yalnız bırakmayan, gelip bizimle eğlenen dostlara bin bir teşekkür.

Daha fazla fotoğraf için Facebook albümüne de göz atın.