belki de bu bir sınavdır: berlin’de telefonumu nasıl çaldırdım

dün öğlen saatlerinde, berlin’e her geldiğimde, özellikle bilgisayarla çalışmam gerektiğinde oturduğum, sabah kahvemi içmekten çok hoşlandığım kaffeemitte’de, hep oturduğum yerde yine bilgisayarımla çalışırken içeriye girip hiç konuşmadan -muhtemelen para ihtiyacının yazılı olduğu- kağıdı masanın üzerine bırakan bir kadına para verdiğim sırada telefonumu çaldırdım. açıkçası yazılanı okuyamadım bile ancak kadının mülteci olduğunu düşündüm. berlin’de bu sıralar çok sık uygulanan bir taktikmiş. telefonun üzerine kağıdı koyup kağıtla birlikte telefonu da alıyorlarmış. el çabukluğu. üstelik de yeni almıştım telefonumu.

işi telefondan girdiği sosyal ağlarla ilintili, bunun dışında her işini telefondan halleden, adresleri telefonla bulan, saate telefondan bakan, sabahları telefonun alamıyla ya da uzaktaki sevdiklerin sesiyle uyanan, gördüklerini unutmamak ve paylaşmak için sürekli telefonuyla fotoğraf çeken biri olarak bir anda neye uğradığımı şaşırdım.

hemen polis çağırdık. all cops aren’t bastards’mış bunu gördüm. çok ilgilendiler. kafe’de çalışanlar, yanımda oturanlar, herkes yardıma koştu. ifade verdim. findmyiphone’dan telefonu bir süre takip ettik, polis gelene kadar birşey yapmak istemedim. sonra oraya ekip gitti ancak sonra telefon offline oldu, o arada basiretim bağlandığından telefonu uzaktan kitlemedim bile.

sonra bu benim başıma neden geldi diye düşündüm. üstelik de kadına yardım etmeye çalışıyordum.

karışık duygular içersindeyim: bir konser salonunda müzik dinlerken salonu basan eli silahlı adamlar tarafından rehin alınmadığım ya da öldürülmediğim için şükretmeliydim örneğin. açıkçası laptop’um ya da pasaport’um çalınsa daha zor durumda kalırdım buna da şükredebilirdim. evet beni maddi olarak zorlar ama tekrar bir telefon daha alabilecek durumdayım, buna da şükür. cana geleceğine mala gelsin. sağlık olsun.

sonra çok sevdiğim bir arkadaşım “yanlış yaptığın birşeylerin affedicisi olsun bu kaybettiğin şey’ dedi bana. önce dalga geçtim, oo dedim bin dolara bağlayabiliyorsak o işi ne güzel. sonra düşündüm. insan farkında olarak ya da olmadan hatalar yapıyor, kalp kırıyor… o gün niyeyse huysuzdum. bu olaydan yarım saat önce konuşmalarına tahammül edemediğim iki kadının sesini duymamak için kulaklık takmış, bana soru sorduklarında biraz suratsız bir şekilde cevap vermiştim. bu yaz ise 2 sene kadar önce tam aynı yerde tanıştığım bir çocuğun biraz kalbini kırmış olabilirim. güya iyilik yapmak istediğim, telefonumu çalan kadına para verirken doğru düzgün suratına bakmamış, kulaklığımı bile çıkarmamıştım. belki de bunları görmem farketmem gerekiyordu. ya da bu bir sınavdı. belki de başıma böyle bir olay gelse de kendimce iyilik yapmaktan vazgeçmemek, insanlığımı kaybetmemekti sınavım. cevabı bilmiyorum. üzerine düşünmem gerek. daha düşünceli nazik olmak ve sahip olduklarına daha sık şükretmek gerek.

şimdi telefonsuz, elimde harita, daha çok bakarak yürüdüm sokaklara. geçmiş olsun dileklerinize şimdiden teşekkürler. canlar sağolsun!

merhaba yeni hayat

merhaba yeni hayat

dün öğlen saatlerinde, berlin’e her geldiğimde, özellikle bilgisayarla çalışmam gerektiğinde oturduğum, sabah kahvemi içmekten çok hoşlandığım kaffeemitte’de, hep oturduğum yerde yine bilgisayarımla çalışırken içeriye girip hiç konuşmadan -muhtemelen para ihtiyacının...

Önceki Yazı

2015 biterken

2015 biterken

dün öğlen saatlerinde, berlin’e her geldiğimde, özellikle bilgisayarla çalışmam gerektiğinde oturduğum, sabah kahvemi içmekten çok hoşlandığım kaffeemitte’de, hep oturduğum yerde yine bilgisayarımla çalışırken içeriye girip hiç konuşmadan -muhtemelen para ihtiyacının...

Sonraki Yazı